Yeniden yazmak

Uzun zaman oldu.Çok yol katettim.
Şimdi, devam...

Bakarmısın?

Namusları temizleme malzemesi satan dükkanlar kalabalıktan geçilmiyor. Kadınlar kapıları tutmuş, kimseyi dışarı salmıyor.Biz dışardayız.Ceplerimiz cilalı taş dolu kime atacağımızı bilmiyoruz.

bu da oldu

hayatın askerlik hali.

Garip

Sokaklar, insanlar, hava herşey garip. Basit gibi herşey, aslında hemen hemen herşeyin bir açıklaması var sanki. Bilmediğimiz soruları ise boş bırakıyoruz bazen. Bazen de koca koca yılları bırakıyoruz ardımızda mutluluğun tadına bakmadan.

Bir parça çikolata, bir yudum kahve.

Yıkım!

Önünü görmemek!!!

Mesafe

Şöyle bi kaç adım geri at yüzünü görmeyelim. Nasıl gülüyorsun ya da nasıl bakıyorsun bana göremiyorum bu kadar yakınımdayken. Dudakların neyi hatırlatır bana acaba? Elini nereye koyuyorsun, saçını nasıl düzeltiyorsun, gamzen var mı ki senin ben bunları görmeliyim...

Şimdi bi adım daha atar mısın geriye önümü göremiyorum, nefes alamıyorum bazen sıkışıyor kalbim. Merak ediyorum senin arkandaki dünyayı, hiç sesini çıkarmıyor bu aralar. Bu sessizlik iyi bi şey değil. Ki ben bu yüzden onu görmeliyim.

Biraz daha geriye bi kaç adım sadece. Bulutlara yaklaşabilirim şimdi kalp atışlarım normale döndü. Unuttuğum kendim kendimle buluştu. Ve ben onu özlemişim.

Yetmez

Var mı gidecek yerin veya seni beklediğin sona ulaştıracak bi yol? Öğreneceksin, kimse sana yardım etmeyecek.Çünkü onlarda aynı şeyi istiyorlar. Sen birilerinin üstüne basacaksın ya da birileri senin. Tam oldu derken yine kaybedeceksin. Yanlış yerdeyim diyeceksin.
Doğanda var hep fazlasını istemek. O gün geldiğinde, o en son gun 200 yıl yaşasanda bir gün daha diyeceksin.
Tek bir gün.